+ śp. ks. mgr Władysław Przybylski

W puszczykowskiej Betanii, gdzie spędzał złote, a potem diamentowe lata swojego zakonnego i kapłańskiego życia, w środę 3 czerwca 1998 roku ks. Władysław, w pięćdziesiątym ósmym roku kapłańskiego życia, został odwołany do wieczności.

Ks. Władysław Przybylski urodził się 12 maja 1913 roku w Wylatowie pow. Mogilno, syn Piotra i Joanny z Chrzanowskich. Po ukończeniu miejscowej szkoły podstawowej rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Staroklasycznym w Trzemesznie, którą ukończył egzaminem maturalnym. Do Towarzystwa Chrystusowego wstąpił 14 kwietnia 1934 roku w Potulicach i tam też rozpoczął 29 września kanoniczny nowicjat. Pierwszą profesję zakonną złożył 29 września 1935 roku w Potulicach. Po nowicjacie rozpoczął dwuletnie studia filozoficzne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie, a następnie czteroletnie studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Poznaniu. Śluby dozgonne złożył 29 września 1938 roku. Niestety, ukończenie studiów teologicznych w Poznaniu przerwał wybuch II wojny światowej. Studia teologiczne dokończył w Krakowie, gdzie przyjął wyższe święcenia kapłańskie: subdiakonat 18 maja i diakonat 16 czerwca 1940 roku z rąk bpa M. Godlewskiego, a prezbiterat 21 lipca tego samego roku z rąk ks. bpa S. Rosponda.

Po święceniach podjął pracę duszpasterską w diecezji tarnowskiej, najpierw w Polnej, a później w Chomarnicach i Gromniku. Pracował tam do grudnia 1943 roku. Wtedy to 4 grudnia 1943 roku wyjechał dobrowolnie, jako jeden z czterech chrystusowców, na roboty do Rzeszy Niemieckiej. Podjęli oni tam duszpasterstwo wśród Polaków wywożonych na roboty do Rzeszy. Ks. Władysław wraz z ks. Z. Delimatem podjęli pracę w fabryce porcelany w Selb k. Bayreuth. Później pracowali na roli k. Pegnitz i tam zastał ich koniec wojny. Ks. Władysław służył także Polakom jako tłumacz oraz pomagał wielu załatwiać zwolnienia lekarskie. Po wyzwoleniu odprawili w Pegnitz uroczyste nabożeństwo, które zgromadziło wielu uwolnionych Polaków. Następnie jeszcze przez rok służył Polakom uwolnionym z obozów i robót przymusowych, pracując w obozach Pegnitz, Furth i Ausbach.

Po powrocie do kraju został skierowany na rok do pracy duszpasterskiej do Gryfic na Pomorze Zachodnie. W 1947 roku został odwołany do Poznania, gdzie na Uniwersytecie Poznańskim rozpoczął studia historyczne, ukończone stopniem magisterskim w 1951 roku. W Poznaniu powierzono mu też stanowisko dyrektora Niższego Seminarium Duchownego. Urząd ten pełnił następnie w Bydgoszczy i w Ziębicach. W Niższym Seminarium, aż do jego likwidacji, wykładał historię. Jako dyrektor i wykładowca wychował wiele pokoleń chrystusowców. Bp Stanisław Stefanek TChr, którego ks. Władysław przyjmował do Niższego Seminarium, napisał w liście kondolencyjnym, że: "... wielokrotnie stawał na mojej drodze, przekazując jakże proste i konsekwentne zasady życia zakonnego i pracy kapłańskiej... umiłowanie Kościoła stało się znakiem osoby Księdza Władysława".

W 1962 roku przez rok był wikariuszem w parafii Suchy Las k. Poznania. Następnie został przez przełożonych skierowany do zagranicznej pracy duszpasterskiej. 15 stycznia 1963 roku wyjechał do Francji, gdzie przez rok pracował w Bruay, a następnie został skierowany do Niemiec. W Niemczech spędził najdłuższe lata swojego życia, pracując wiele lat w zarządzie prowincji niemieckiej, przyczyniając się do jej powstania. Rozpoczął jako przełożony w domu zakonnym w Essen, a potem jako tzw. przełożony regionalny, nie erygowanej jeszcze formalnie prowincji niemieckiej. Był delegatem na kilka Kapituł Generalnych Towarzystwa Chrystusowego. Pełnił urząd ekonoma przy Wikariuszu Generalnym za granicą, a następnie od 1970 roku byt delegatem Ekonoma Generalnego za granicą. Po erygowaniu kanonicznym w 1978 roku prowincji niemieckiej był jej pierwszym prowincjałem. Urzędy te były kilkakrotnie przedłużane, a ostatnia kadencja prowincjała trwała do września 1983 roku, pozostając nadal w zarządzie prowincji.

W maju 1986 roku złożył na ręce ówczesnego przełożonego generalnego rezygnację z pełnionych urzędów w prowincji niemieckiej, prosząc następnie o zgodę na powrót do kraju. Po powrocie najpierw zamieszkał w domu zakonnym we Władysławowie, pomagając miejscowym duszpasterzom, służąc zwłaszcza w konfesjonale. Tam też przezywał swój złoty jubileusz kapłański. Wśród życzeń przewijały się ciągle zdania podkreślające przykład gorliwego kapłańskiego i zakonnego życia oraz głębokie umiłowanie Towarzystwa Chrystusowego i jego misji. Ostatnie lata spędził wśród współbraci w domu puszczykowskim, znosząc cierpliwie swoje dolegliwości. Interesował się wszystkim, co dzieje się w Zgromadzeniu, a zwłaszcza w bliskiej mu prowincji niemieckiej. Zmarł 3 czerwca 1998 roku w Puszczykowie.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Domu Głównym w Poznaniu 6 czerwca. Przewodniczył im przełożony generalny ks. Tadeusz Winnicki TChr, a homilię wygłosił ks. Edward Szymanek TChr. Pochowany został w kwaterze Chrystusowców na cmentarzu miłostowskim.

ks. Bernard Kołodziej TChr