17 stycznia to dla nas, chrystusowców, ważna data: to dzień odejścia do Domu Ojca naszego Współzałożyciela oraz założyciela Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej, Sługi Bożego ojca Ignacego Posadzego SChr. Tego dnia szczególnie prosimy o modlitwę w intencji wyniesienia do chwały ołtarzy Ojca naszego zgromadzenia oraz by dziedzictwo tego Sługi żyło i rozwijało się w szczególniejszy sposób w Jego duchowych Synach i Córkach – chrystusowcach i siostrach misjonarkach.
W 37. rocznicę jego śmierci na wieczornej modlitwie przy grobie Sługi Bożego w tzw. dolnej kaplicy domu głównego Towarzystwa Chrystusowego zgromadzili się mieszkańcy tego domu – księża, bracia i klerycy, nowicjat sióstr misjonarek a także przedstawiciele rodziny o. Ignacego. Mszy Świętej przewodniczył i homilię wygłosił ks. Mateusz Socha SChr, moderator referatu powołań naszego zgromadzenia. Wieńczyła ona wspólnotowy dzień skupienia, który jest okazją do refleksji i poszukiwania tego, co ma stanowić fundament życia kapłana i zakonnika.
Ojcowie naszej zakonnej wspólnoty, zarówno kard. August Hlond, jak i o. Ignacy Posadzy, jako takie filary wskazywali Eucharystię i zawierzenie Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Są to, jak poetycko ujmował o. Ignacy, latarnie, lśniące gwiazdy na widnokręgu, ponieważ tam najbardziej upodabniamy się do Chrystusa i stajemy się rzeczywiście jego własnością. Dlatego zachęcał on: kapłan bierze swoją hostię w ręce i ofiaruje Bogu. Ty masz swoją hostie, czyli siebie, złożyć na ofiarę. Ofiaruj zatem Bogu siebie całego, bez zastrzeżeń. Ofiaruj ciało swe ze wszystkimi jego zmysłami, duszę ze wszystkimi władzami, umysł ze wszystkimi jego myślami, wolę ze wszystkimi chęciami, cierpieniami, walkami, wysiłkami, modlitwami, dobrymi uczynkami… (I. POSADZY, O Mszy Świętej, w: I. POSADZY, «Dzieła t. I. O kapłaństwie, Eucharystii i Kościele», red. B. KOZIOŁ, Poznań 2006, s. 439).
Ponadto o. Posadzy ukazywał Mszę Świętą jako źródło uświęcenia i Bożej łaski oraz jedyny ratunek dla świata. W jednym z Listów Okrężnych pisał: Ratunek ludzkości leży we Mszy św. Usuńmy Mszę św. z oblicza ziemi, a świat przepadnie. […] Msza św. jest słońcem naszej wiary. Toteż musimy ją wyżej cenić niż wszystko inne, co nam Kościół św. daje. […] Msza św. jest dla kapłana potężnym środkiem uświęcenia. […] We Mszy św. kapłan otrzymuje wszystkie łaski dla siebie i innych (I. POSADZY, Msza Święta. 66 List Okrężny, w: I. POSADZY, «Listy Okrężne. Cz. IV», red. B. KOŁODZIEJ, Poznań 1991, s. 29), a w jednej z konferencji mówił: Msza Św. – strumień łask obok przepływa, każdy może czerpać. Nie każdy tę samą ilość. Od czego zależy? Od wiary, czystości serca. Jeżeli pełna dyspozycja, żywa wiara, mógłbym poniekąd stać się jak Maria «pełnym łaski» (I. POSADZY, Msza Święta [1], w: I. POSADZY, «Dzieła t. I. O kapłaństwie, Eucharystii i Kościele», red. B. KOZIOŁ, Poznań 2006, s. 418).
Zatem warto i trzeba sięgać do myśli i słów, które wypowiadali niegdyś Ojcowie naszego zgromadzenia, albowiem wciąż są aktualne, wciąż stanowią inspirację do podejmowania codziennej posługi, realizowania zakonnego i kapłańskiego powołania oraz nieustannego wzrastania w osobistej świętości i gorliwości. Wszelakie zaś działania rozpoczynajmy ufnym powierzeniem się Panu Bogu a słowa młodego Samuela niech staną się naszą modlitwą: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha (por. 1 Sm 3,10b), działaj w moim życiu i przez moje życie i uczyń ze mnie Twojego apostoła – wiarygodnego i prawdziwego świadka Twojej obecności i działania na tym świecie.
fot. kl. Patryk Jaroszek SChr
