Stają one jako wyznanie, ale również jako wezwanie, o którym w jednej z konferencji Współzałożyciel, Czcigodny Sługa Boży Ojciec Ignacy Posadzy SChr wyraził się następująco: „Sprawą naszego apostolstwa będzie, by gwiazdy na firmamencie ułożyły się w światły napis: Iesus Christus Rex mundi populorum decreto electus. Każde serce ma należeć do Chrystusa. Każde sumienie ma się kierować Jego prawem. Każdy głos ma powtarzać Jego dobrą nowinę. Chrystus żyje! Żyje jako Król w każdym sercu ludzkim” (I. POSADZY, Chrystus Król. Konferencja z 1957 roku, w: I. POSADZY, Dzieła t. III, Poznań 2011, s. 79).

Nasze tytularne „święto jest okazją – jak mówił w innym miejscu Ojciec Ignacy – żeby zamanifestować uczucia totalnego oddania się Chrystusowi Królowi. Jest okazją, by wyrazić naszą wierność dla ducha Założyciela” (I. POSADZY, Prymas Założyciel – Czciciel Chrystusa Króla [2]. Przemówienie wygłoszone podczas akademii ku czci Chrystusa Króla w 1979 roku, w: I. POSADZY, Dzieła t. II, Poznań 2009, s. 507). Jego celebrowanie w naszych domach zakonnych i na placówkach duszpasterskich odbywało się w sposób uroczysty: albowiem było okazją do wypowiedzenia razem z wiernymi Aktu Poświęcenia Rodzaju Ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa (z którym w uroczystość Chrystusa Króla była możliwość uzyskania odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami) bądź odnowienia profesji zakonnej (szczególnie w tych miejscach, gdzie posługujemy razem z siostrami misjonarkami).

W centrach obu zgromadzeń zaproszeni kapłani do przewodniczenia uroczystym Eucharystiom – o. prof. Zdzisław J. Kijas OFMConv. w Domu Generalnym sióstr misjonarek i ks. dr Michał Wilkosz, rektor PMK w Niemczech, w Domu Głównym chrystusowców – w wygłoszonym słowie przypomnieli istotę królowania Boga i nasze w nim partycypowanie, nasze budowanie Jego królestwa prawdy, pokoju i zbawienia jako wspólnot poświęconych Chrystusowi Królowi przez apostolstwo na rzecz polskiej rzeszy wychodźczej: przez głoszenie miłości i pełnienie uczynków miłości, przez odkrywanie i zaspokojenie najgłębszych pragnień polskiego emigranta, przez odkrycie w nim poranionego i potrzebującego brata, a w końcu odkrycie w nim Chrystusa.

Przywołując zatem słowa Założyciela, Czcigodnego Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda SDB, oraz poszukując potulickiego ducha, jako żołnierze bez skazy z odkrytą przed Królem głową, pod chorągwią Chrystusową „przez trud, boleść, upokorzenie, krew i świętość Kościoła, idziemy ku jednemu z największych tryumfów Chrystusa”, bo Jego królestwo „raz jeszcze odnowi świat i potężnieć będzie jako panowanie prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju” (por. A. HLOND, Przemówienie [«Królestwo Boże w duszach polskich»] wygłoszone podczas ingresu do prokatedry warszawskiej 30 maja 1946 r., w: Acta Hlondiana t. II, cz. 1, s. 230-232; por. A. HLOND, Do Redakcji „Ruchu Katolickiego”. Słowo wstępne, w: Acta Hlondiana t. III, cz. 1, s. 129-130). A przynagleni przez Współzałożyciela, „służmy Chrystusowi Królowi w miłości i ofierze, jak on Mu służył. Bądźmy upornymi budowniczymi Chrystusowego Królestwa w sercach naszych, w sercach naszych braci, jak on to czynił. «My Chryste hufiec Twój, my Twa przyboczna straż, o bratnie dusze idziem w bój, Ty nam błogosław, Wodzu nasz»” (I. POSADZY, Prymas Założyciel – Czciciel Chrystusa Króla [2]. Przemówienie wygłoszone podczas akademii ku czci Chrystusa Króla w 1979 roku, w: I. POSADZY, Dzieła t. II, Poznań 2009, s. 507).