Życie, duszpasterska i misyjna działalność oraz męczeństwo św. Andrzeja przewijały się w czasie liturgii. Witający wszystkich zgromadzonych w prastarej poznańskiej katedrze ks. dr Jan Hadalski SChr, rektor naszego zakonnego seminarium nawiązał do jego ostatnich słów: „Jestem katolickim kapłanem. W tej wierze się urodziłem i w niej też chcę umrzeć. Wiara moja jest prawdziwa i do zbawienia prowadzi. Wy powinniście żałować i pokutę czynić, bo bez tego w waszych błędach zbawienia nie dostąpicie. Przyjmując moją wiarę, poznacie prawdziwego Boga i wybawicie dusze swoje” i życzył wszystkim, a zwłaszcza przyjmującym święcenia męstwa w wierze i odwagi w dawaniu świadectwa. Do dzieła życia tego jezuickiego męczennika nawiązał również Ksiądz Arcybiskup w homilii, w której nakreślał zadania diakonów i prezbiterów w Kościele, spośród których wydobył szczególnie bycie apostołem jedności. Jako przykłady wskazał św. Andrzeja Bobolę oraz naszego Współzałożyciela, Czcigodnego Sługę Bożego ks. Ignacego Posadzego SChr, który w swoim Dzienniku zanotował: „Życie kapłańskie nie ma żadnego sensu bez wiary. Jeśli mamy wiarę, wszystko jest jasne; krzyż, hostia, cierpienie, ofiara, śmierć. Wiara jest fundamentem i korzeniem świętości, gdy wiara staje się anemiczna, wówczas kapłaństwo traci na sile i piękności. Przeciwnie, gdy wiara przybiera na intensywności, wtedy kapłaństwo rozkwita i przynosi w obfitości owoc zbawienia”.

O jedność wśród swoich uczniów modlił się Chrystus, o czym czytamy i rozważamy w Ewangelii wyznaczonej na liturgiczne święto św. Andrzeja Boboli (zob. J 17,20-26), o jedność wśród swoich duchowych synów prosił Założyciel, Czcigodny Sługa Boży kard. August Hlond SDB: w testamencie pozostawił nam sparafrazowane słowa Pana Jezusa z jego arcykapłańskiej modlitwy, un unum sitis, wskazując też na to, by między nami nie było dali (por. A. HLOND, Wpis do Księgi Pamiątkowej Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu [30.04.1946]). W dniu święceń kolejnych chrystusowców jest to bardzo widoczne: chyba najpełniej wypełniamy testament naszego Założyciela…

Albowiem ten dzień to wielka radość dla całego zgromadzenia i okazja do wyśpiewania radosnego Magnificat oraz Te Deum laudamus, ale jednocześnie wezwanie do ufnej i wytrwałej modlitwy w intencji nowo wyświęconych prezbiterów i diakonów oraz nowych powołań do służby Bożej. Modlitwą i życzliwością otoczyli ich wszyscy zgromadzeni w katedrze – rodzice, rodziny, profesorowie i wykładowcy, przyjaciele i znajomi ordynowanych, licznie przybyli kapłani, szczególnie Współbracia chrystusowcy z całego świata, bracia i siostry zakonne.

I do tej modlitwy ośmielamy się zachęcić wszystkich czytających naszą zakonną kronikę, aby ci nasi Współbracia byli jak Patron dnia ich święceń – niezwyciężonymi, niezmordowanymi atletami Chrystusa, jak określił go papież Pius XII i który pisał w encyklice jemu poświęconej: „Niech więc będzie nam przykładem męstwo Andrzeja Boboli. Bądźmy jak on ludźmi niezwyciężonej wiary, zachowajmy ją i brońmy z całą mocą. Niech i nam się udziela jego gorliwość apostolska i niech każdy według swoich sił i możliwości przyczynia się do umocnienia i szerzenia królestwa Chrystusowego na ziemi” (PIUS XII, «Encyklika Invicti athletae Christi (16.05.1957)» w: AAS 49 [1957], 321-331). Albowiem „królestwo Chrystusowe, jak pisał ponad 90 lat temu Kardynał Założyciel, raz jeszcze odnowi świat i potężnieć będzie jako panowanie prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju” (por. A. HLOND, Do Redakcji „Ruchu Katolickiego”. Słowo wstępne, w: Acta Hlondiana, t. III, cz. 1, s. 129-130).

foto: Danka Witkowska, © wydawnictwo Hlondianum

Uroczystość była transmitowana przez Internet.