Spotkanie – od modlitwy i omówienia aktualnych spraw Towarzystwa – rozpoczął ks. Paweł Jasina SChr, wikariusz generalny zgromadzenia. Konferencję ascetyczną wygłosił ks. Adam Adamski COr, który na co dzień jest prefektem Domu Formacyjnego filipinów w Poznaniu, duszpasterzem nauczycieli akademickich Archidiecezji Poznańskiej, rekolekcjonistą, wykładowca filozofii na Wydziale Teologicznym UAM i przez wiele lat wykładał w naszym seminarium. 

Ks. Adam w podjętych rozważaniach dotykał zagadnień dotyczących nadziei chrześcijańskiej, które stanowią lejtmotyw przeżywanego Roku Jubileuszowego. Ukazał Maryję – Matkę Bolesną trwającą pod krzyżem jako świadka nadziei. Wiara Maryi została wystawiona na próbę przez okrutną śmierć swojego Syna. Natomiast perspektywa chrześcijan żyjących w XXI wieku jest o wiele lepsza: my wiemy o poranku zmartwychwstania, który napawa nadzieją. W dalszej części wystąpienia czerpał z mądrości i nauki Kościoła o nadziei, przywołując dokumenty ostatnich papieży, zwłaszcza papieża Benedykta XVI, który w Encyklice Spe salvi pisał: Także tu jawi się jako element wyróżniający chrześcijan, fakt, że oni mają przyszłość: nie wiedzą dokładnie, co ich czeka, ale ogólnie wiedzą, że ich życie nie kończy się pustką. Tylko wtedy, gdy przyszłość jest pewna jako rzeczywistość pozytywna, można żyć w teraźniejszości (pkt 2). Ks. Adam wyjaśnił, że problemy z naszą wiarą pojawia się, gdy tracimy z oczu cel, którym jest życie wieczne. Realizacja powołania kapłańskiego i duszpasterskie zaangażowanie jest możliwe tylko wtedy, gdy przyszłość jest pewna jako rzeczywistość pozytywna. Nasz duchowy przewodnik przywołał również scenę zwiastowania, którą opisał św. Łyjasz w swojej Ewangelii: czytamy tam m.in. o ‘zmieszaniu się’ Maryi, a hebrajski zwrot ‘mishla’ tłumaczony przez owo ‘zmieszanie się’ może oznaczać również ‘wzburzenie’, ‘niepokój’, które można odczuć podczas trzęsienia ziemi bądź burzy na morzu. Ks. Adam to anielskie zwiastowanie powiązał z powołaniem, pokazując że Bóg dopuszcza pewne trudne doświadczenia, których przejście umacniam, rodzi zaufanie. Niełatwa obecność Maryi pod krzyżem Chrystusa staje się gwarancją dla człowieka wierzącego, że Pan Bóg ze wszystkiego może wyprowadzić większe dobro i pozwala na zacieśnienie więzi: jeszcze mocniejsze zbliżenie się do Niego.

Adoracja Najświętszego Sakramentu, stanowiąca kolejny punkt programu skupienia, była okazją do osobistej modlitwy i skorzystania z sakramentu spowiedzi. Uroczysta Msza Święta wieńczyła i stanowiła kulminację wspólnie przeżytego czasu na pogłębianie relacji z Bogiem i Współbraćmi. Przewodniczył jej i okolicznościową homilię wygłosił nasz Gość. W homilii zwrócił naszą uwagę na dobre wykorzystanie czasu, który daje nam Bóg. W tym czasie towarzyszy nam Maryja – Matka naszej nadziei. W oparciu o Ewangelię ukazującą scenę odnalezienia Pana Jezusa w świątyni nakreślał pielgrzymkę wiary Świętej Rodziny, a także przestrzegał, by nasza pielgrzymka na ziemi nie opierała się zbytnio na przyzwyczajeniu i rutynie, pytając, co robić gdy w naszych działaniach brakuje wiary – jest rutyna? Pospieszył również z odpowiedzią, którą jest modlitwa Świętego Karola de Foucauld: Mój Boże, jeśli jesteś, spraw bym Cię poznał. Zatem nasze myśli i pragnienia kierujemy ku Panu Bogu – a więc ku Temu, który może coś zrobić! A kiedy patrzymy na Maryję, która z bólem serca szuka Jezusa i znajduje Go – zauważamy, że ból mija. Znalezienie Jezusa jest zawsze kluczowe.

Nasze październikowe spotkania formacyjne zakończyły się wspólnym obiadem.

tekst i fotografie: ks. Mateusz Socha SChr