Dnia 22 lutego 1942 r., w święto Katedry św. Piotra Apostoła, w kaplicy księży salezjanów na Dębnikach w Krakowie dwudziestoośmioletni wówczas diakon chrystusowiec Witold Stańczak przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Stanisława Rosponda, krakowskiego biskupa pomocniczego. 70 lat później, 21 lutego 2012 r., ks. Witold Stańczak celebrował swój niezwykły jubileusz w domu nowicjackim w Mórkowie, gdzie od 11 lat jest rezydentem. O godz. 16.00 rozpoczęła się uroczysta koncelebrowana Msza Święta dziękczynna, której – z właściwą sobie werwą – przewodniczył ks. Witold. Wokół dostojnego Jubilata zgromadziło się czterdziestu kapłanów (współbraci zakonnych i zaprzyjaźnionych księży diecezjalnych), bracia zakonni, klerycy i nowicjusze, przedstawiciele rodziny ks. Witolda i grupa przyjaciół. W kapłańskim gronie byli m.in.: emerytowany ordynariusz łomżyński, chrystusowiec bp. Stanisław Stefanek, Przełożony Generalny, Wikariusz Generalny i Sekretarz Generalny Towarzystwa Chrystusowego oraz przełożeni domów zakonnych i proboszczowie parafii, w których przed laty pracował ks. Witold (Dom Główny w Poznaniu, Szczecin NSPJ, Władysławowo). Ks. Bogusław Kozioł – magister nowicjatu i obecny przełożony ks. Witolda – przywitał zgromadzonych i krótko przedstawił życiorys Jubilata. Następnie ks. Witold wypowiedział swoją radość i dziękczynienie Panu Bogu. Homilię wygłosił ks. bp Stanisław Stefanek. „Świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić” – to wyznanie św. Piotra z jego pierwszego listu czytanego do dziś w święto Katedry św. Piotra Apostoła bp Stefanek uczynił mottem swojego słowa stosując je do ks. Witolda. Ukazał jego bogate kapłańskie życie i posługiwanie jako swoistą „ikonę” historii Towarzystwa Chrystusowego i „ikonę” duszpasterstwa. Na zakończenie Mszy, niejako do odśpiewanego Te Deum laudamus, kilka zdań osobistego podziękowania dołożył ks. Witold. Z kolei ks. Kozioł odczytał listy gratulacyjne, które napłynęły od ordynariuszy diecezji, z którymi związane były życiowe losy Jubilata: z archidiecezji lubelskiej, skąd pochodzi, z archidiecezji krakowskiej, gdzie przyjął święcenia oraz z archidiecezji wrocławskiej i gdańskiej, w których posługiwał jako kapłan. Ostatnie słowo należało do przełożonego generalnego naszego zgromadzenia, ks. Tomasza Sielickiego, który wręczył ks. Witoldowi papieskie błogosławieństwo oraz przekazał gratulacje i życzenia od całej wspólnoty chrystusowców. Życzenia, gratulacje i osobiste refleksje wybrzmiały jeszcze w refektarzu podczas kolacji. Kilka zdjęć tutaj. Bogatsza galeria zdjęć poniżej. Kapłański życiorys ks. Witolda Stańczaka Ks. Witold Stańczak SChr urodził się 31 marca 1914 r. w miejscowości Gołąb niedaleko Puław (obecnie archidiecezja lubelska). Do Towarzystwa Chrystusowego wstąpił 21 września 1935 r. Dnia 29 września 1936 r. w Potulicach złożył pierwszą profesję zakonną. W latach 1936-1938 odbył dwuletnie studia filozoficzne w Gnieźnie, a następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Niestety wybuch wojny przerwał studia rozpoczęte w Rzymie. Czas wojny i okupacji ks. Witold przeżył w Krakowie, gdzie potajemnie kontynuował studia teologiczne. 29 czerwca 1941 r. złożył dozgonną profesje zakonną w Towarzystwie Chrystusowym, a 22 lutego 1942 r. w kaplicy księży salezjanów na Dębnikach przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Stanisława Rosponda, krakowskiego biskupa pomocniczego. Po święceniach pracował jako rezydent w parafii Borów, gdzie proboszczem był jego rodzony brat ks. Władysław Stańczak. Od września 1943 do kwietnia 1945 był administratorem w swojej rodzinnej parafii w Gołębiu. Od kwietnia do lipca 1945 r. był wikariuszem parafii Lubraniec. Od lipca 1945 do września 1946 był duszpasterzem w Szczecinie, najpierw w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, a następnie w parafii Królowej Korony Polskiej. W latach 1946-1947 odbył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1947-1948 był wicerektorem Domu Głównego Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu, zaś następnie do 1956 r. przełożonym domu zakonnego w Ziębicach. Po dwunastu latach powrócił do parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie, gdzie był proboszczem w latach 1957-1969. Następnie był proboszczem we Władysławowie w latach 1969-1978 oraz w Wigancicach w latach 1978-1988. Przez rok (1988/89) pełnił posługę kapłańską jako rezydent w Misji Polskiej w Chicago. Później jako kapelan posługiwał u sióstr antoninek w Mirkowie. Jako rezydent duszpasterzował we Władysławowie (1999/2000). Od 1 marca 2001 r. rezyduje w domu nowicjackim w Mórkowie.