Współbracia Jubilaci swoje Magnificat i Te Deum za dar i łaskę kapłaństwa wyśpiewali w dniu szczególnym – w święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana, które przypadło w przeddzień 25 rocznicy ich święceń kapłańskich. Zarówno przewodniczący Eucharystii jeden z Jubilatów - ks. Sławomir Nadobny SChr, jak i komentujący odczytane Słowo Boże przełożony generalny, ks. Ryszard Głowacki SChr, wskazywali, iż kapłański jubileusz to nie tylko dziękczynienie za ów dar, ale też okazja do refleksji nad jego wielkością i płynącymi zeń zobowiązaniami. Ks. Generał przywołał list do matki Czcigodnego Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda, naszego Założyciela, napisany po decyzji papieża Piusa XI o włączeniu go do kolegium kardynalskiego, w którym pisał, iż to,  „co się potocznie nazywa godnościami, […] w naszym rodzinnym rozumieniu jest zwiększonym obowiązkiem pracy i poświęcenia” (A. HLOND, «Dzieła t. I», red. J. KONIECZNY, Toruń 2003, s. 186).

Zatem, świętując mniejsze lub większe rocznice swoich kapłańskich święceń, te jubileuszowe i te trochę mniej okrągłe, uświadamiamy sobie coraz bardziej, że to, co otrzymaliśmy od Pana Boga staje się zwiększonym obowiązkiem pracy i poświęcenia. Warto tu przytoczyć myśl innego wielkiego Rodaka, św. Jana Pawła II, z jego autobiografii na 50-lecie kapłaństwa, gdzie wskazywał, że powołanie kapłańskie to dar i tajemnica, które przerastają człowieka i które stają się zadaniem. (por. JAN PAWEŁ II, «Dar i Tajemnica. W pięćdziesiątą rocznicę moich święceń kapłańskich», Kraków 2005, s. 7) i jeszcze raz poprosić o modlitwę, by sprostać temuż zobowiązaniu.