Czwarty Światowy Zjazd Nauczycieli Polonijnych z 20 krajów odbył się w dniach 8-12 maja br. w Ostródzie. Organizatorem tego spotkania było Stowarzyszenie „Wspólnota Polska” wraz z Nordycką Unią Oświaty Polonijnej zrzeszającą kraje skandynawskie oraz Finlandię i Islandię. W zjeździe wziął udział ks. Wiesław Wójcik TChr - dyrektor Instytutu Duszpasterstwa Emigracyjnego.
W tegorocznym programie zjazdu znalazły się trudne kwestie związane z jakością nauczania języka polskiego na obczyźnie oraz tworzenie stałej współpracy pomiędzy środowiskami ze „Wschodu”, „Zachodu” a naszym krajem. Ta debata nad stanem oświaty polonijnej, jej mocnymi i słabymi stronami oraz docelowym modelem wsparcia systemowego przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych stała się niezwykle interesująca i potrzebna dla ponad 100 polskich nauczycieli przybyłych na własny koszt z różnych zakątków świata. Wybitni znawcy przedmiotu z ośrodków uniwersyteckich w Polsce wskazywali na dalsze kierunki nauczania języka polskiego poza Polską. Poruszono problemy i wyzwania stojące przed rodzinami migrującymi, których wciąż przybywa. Wskazywano na potrzebę budowania kampanii medialnej propagującej nauczanie i pielęgnowanie języka oraz kultury polskiej w tych właśnie rodzinach będących „w drodze”. Niepokojącym jest fakt, że wielu rodziców żyjących okresowo poza granicami Polski nie szuka, a tym samym nie posyła swoich dzieci do polskiej szkoły. Wielu młodych Polaków nie zna języka ojczystego, bądź zna go jedynie ze sporadycznych rozmów w rodzinie.
Tradycją zjazdu nauczycieli, jak i potrzebą serca było spotkanie z Maryją Matką w polskim Lourdes w Gietrzwałdzie, na pięknej i gościnnej ziemi warmińsko-mazurskiej. To tam Matka Boża przemówiła do biednych dzieci w języku polskim. Uroczystej Mszy Świętej koncelebrowanej na rozpoczęcie tego polonijnego zjazdu przewodniczył ks. abp senior Edmund Piszcz. W trwającym Roku Wiary życzył on wszystkim uczestnikom wierności Bogu, drugiemu człowiekowi i bogatym tradycjom wyniesionym z domów rodzinnych.
Zobowiązanie wspierania Polaków żyjących w innych krajach w tym, aby mogli pielęgnować swoją polskość, zawarte jest w Konstytucji RP, w art. 62: „Rzeczpospolita Polska udziela pomocy Polakom zamieszkałym za granicą w zachowaniu ich związków z narodowym dziedzictwem kulturalnym”. Dodatkowo „Ustawa o systemie oświaty” nakłada na Ministra Edukacji Narodowej obowiązek wydania rozporządzenia określającego „warunki i sposób wspomagania wśród Polonii i Polaków zamieszkałych za granicą oraz dzieci pracowników migrujących nauczania języka polskiego, historii, geografii, kultury polskiej oraz innych przedmiotów nauczanych w języku polskim (religii) w szkołach funkcjonujących w systemach oświaty innych państw lub nauczanych w innych formach przez organizacje społeczne zarejestrowane za granicą”.
Szkoły uzupełniające w większości powstają z inicjatywy rodziców, duszpasterzy polonijnych, lokalnych liderów społeczności polskich. Dlatego szkoły te są podstawową formą organizacji polskiej oświaty poza granicami kraju, wobec czego każda z nich, niezależnie od statusu, ma prawo od naszego państwa oczekiwać bezpośredniego wsparcia.
Zdjecia w galerii na stronie Instytutu Duszpasterstwa emigracyjnego.