Od szeregu już lat, oczywiście z wyjątkami, druga niedziela Wielkiej Nocy (która ma wiele określeń – Biała, Przewodnia, Miłosierdzia Bożego) jest dniem, w którym kolejni chrystusowcy oddają się na wieki na wyłączną służbę Chrystusowi Królowi w szerzeniu Jego królestwa prawdy, pokoju i zbawienia wśród polskiej rzeszy wychodźczej: zobowiązując się do życia według rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa chcą zaświadczyć, że w Jezusie Chrystusie odnaleźli wypełnienie wszystkich pragnień i tęsknot, że Jezusowi Chrystusowi Królowi, Panu i Zbawicielowi chcą poświęcić całe swoje życie, to, kim są i wszystko, co posiadają. Wypowiadane w tym uroczystym dniu wieczyste ślubowanie zakonne staje się realizacją zapisanych w zakonnym hymnie słów, że pragną być Chrystusowym hufcem i Jego przyboczną strażą.
W obecności Współbraci i innych kapłanów, sióstr zakonnych, swoich najbliższych – rodziców i rodzeństwa – oraz przyjaciół i znajomych to zaangażowanie w niedzielę 7 kwietnia 2024 r. potwierdziło czterech młodych chrystusowców: Patryk Jaroszek, Piotr Gutsche, Kamil Smyk, Krystian Smykla, stając się pełnoprawnymi członkami naszej Societas. Profesję zakonną złożyli na ręce przełożonego generalnego zgromadzenia ks. Krzysztofa Olejnika SChr, który przewodniczył Eucharystii i wygłosił okolicznościową homilię.
W rozważaniu skupił się na osobie Tomasza Apostoła, który miał przydomek Didymos (tzn. Bliźniak): i w sensie duchowym coś z tego Bliźniaka każdy ma w sobie. Albowiem jak on, tak i my idziemy drogą wątpliwości w wierze i różnych trudności. Ostatecznie jednak, jak Tomasza, można by rzec, tego opornego ucznia, również i nas Zmartwychwstały Pan zdobywa dla siebie cierpliwością i z ogromną łagodnością; zdobywa przez miłość miłosierną. Podjęte refleksje o wierze Tomasza i naszej wierze jako uczniów Zmartwychwstałego zostały wzbogacone o myśli z konferencji Współzałożyciela, Czcigodnego Sługi Bożego Ojca Ignacego Posadzego, w których pisał, że tylko w wierze właściwie rozumiemy nasze życie we wspólnocie Towarzystwa Chrystusowego: sentire cum Societate, i w ten sam sposób – nasze śluby zakonne. Homilista przypomniał, że kryzys wiary pociąga za sobą kryzys życia radami ewangelicznymi, a zakończył słowami Ojca Ignacego, że to nie my zachowujemy śluby, ale śluby zachowują nas jako zakonników.
fotografie: kl. Wiktor Stankiewicz SChr
więcej zdjęć na internetowej stronie seminarium
* * *
Tę niedzielę celebrowaliśmy uroczyście… nie zabrakło w naszych wspólnotach nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. W kilku miejscach zaś był to obchód tytularnego święta wspólnoty bądź świątyni:
• W Keysborough na przedmieściach australijskiego Melbourne dwudniowym uroczystościom przewodniczył abp Charles Daniel Balvo, nuncjusz apostolski w Australii. W sobotni wieczór miały one bardziej charakter kulturowo-integracyjny, w niedzielę natomiast wybrzmiewała w sanktuarium modlitwa o Boże miłosierdzie w języku polskim i angielskim,
• W podchicagowskim Lombard tytularne święto było poprzedzone modlitewnym Triduum pod przewodem ks. Dominika Chmielewskiego SDB, a jednym z elementów świętowania był również koncert – program słowno-muzyczny pt. „Oratorium o Bożym Miłosierdziu w życiu ludzi”,
• Natomiast w Salem uroczystościom przewodniczył kard. Seán Patrick O’Malley OFMCap, arcybiskup Bostonu.
• ordynariusz diecezji Salford bp John Arnold przewodniczył celebracjom w Manchester, udzielając również tamtejszej młodzieży polonijnej sakramentu bierzmowania,
• w kaplicy filialnej w Szadzku (parafia Dobrzany) nie miały one zbyt pompatycznego charakteru (w tej samej godzinie sprawowane były Eucharystie w innych świątyniach parafii i był to dzień wyborów samorządowych), ale towarzyszyła im atmosfera rozmodlenia. Mszy Świętej przewodniczył ks. Grzegorz Brzozowski-Zabost SChr, który zwyczajowo duchowo opiekuje się kaplicą i mieszkańcami Szadzka.
* * *
Kalendarium prowincji północnoamerykańskiej nadto dodaje informację o zawierzeniu się Bożemu Miłosierdziu w kilku naszych wspólnotach prowincji oraz o obchodach Niedzieli Miłosierdzia Bożego w Baltimore.
