Od 1997 roku z woli św. Jana Pawła II w święto Ofiarowania Pańskiego obchodzimy Światowy Dzień Życia Konsekrowanego – szczególny dzień modlitwy w intencji tych, którzy przez śluby albo inne święte więzy naturą zbliżone do ślubów zobowiązują się do praktykowania rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz oddają się całkowicie na własność umiłowanemu nade wszystko Bogu, poświęcają się Jemu, Jego służbie i czci (por. KK 44). To dzień, w którym ci, co podjęli tę formę życia mogą się spotkać na wspólnym uwielbianiu Pana oraz dziękczynieniu za dar powołania i wszelkie Boże dobrodziejstwa. To także dzień, w którym można zobaczyć bogactwo form życia poświęconego Bogu oraz wielość charyzmatów, które uwidocznione są przez wielobarwność i różnorodność strojów noszonych na co dzień przez osoby zakonne.

W Jubileuszowym Roku Nadziei to święto przypadło w niedzielę, toteż w archidiecezji poznańskiej wspólnotową celebrację Dnia Życia Konsekrowanego nieco antycypowano, aby wszystkie obowiązki duszpasterskie wobec wiernych we wspólnotach parafialnych mogły zostać należycie wypełnione. Doroczne spotkanie modlitewno-formacyjne, które zorganizowano już po raz dziewiętnasty odbyło się w dzień liturgicznego wspomnienia św. Jana Bosko, założyciela dwóch wspólnot zakonnych – salezjanek i salezjanów. Tradycyjnie odbyło się ono u karmelitów w Archidiecezjalnym Sanktuarium św. Józefa i złożyły się na nie wspólna modlitwa liturgią godzin pod przewodnictwem bpa Grzegorza Balcerka, biskupa pomocniczego archidiecezji (tyt. Selendety) z asystą i śpiewem prowadzonym przez naszych seminarzystów oraz adoracja Najświętszego Sakramentu. Poprzedziła je konferencja przybliżająca postać męczennika, przyszłego błogosławionego Kościoła, Czcigodnego Sługi Bożego ks. Stanisława Streicha, którą przedstawił postulator procesu beatyfikacyjnego ks. dr Wojciech Mueller oraz wspólne spotkanie przy kawie i ciastku w klasztornym refektarzu.

Kulminacją zjazdu osób konsekrowanych pracujących w archidiecezji poznańskiej była Eucharystia w prastarej poznańskiej katedrze w sobotnie przedpołudnie 1 lutego 2025 r. pod przewodnictwem i z homilią pasterza archidiecezji, abpa Stanisława Gądeckiego. Jubileusz, który przebiega pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”, wzywa wszystkich chrześcijan, a zwłaszcza osoby konsekrowane, aby byli pielgrzymami niosącymi nadzieję i jej świadkami. Przypomniał o tym w swoim rozważaniu Ksiądz Arcybiskup: rozpocząwszy od nakreślenia kondycji współczesnego świata, który nierzadko zdaje się być światem pozbawionym nadziei, wskazywał, że konsekrowani, jak ewangelijni Symeon i Anna, mają mieć serca czuwające i gotowe, a oczy stale zwrócone ku Bogu, który jest źródłem wszelkiego dobra i szczęścia, źródłem nadziei. Albowiem taka postawa pozwala doświadczać obecności i bliskości Pana oraz dzielenia się tym doświadczeniem, a to z kolei będzie rozsiewaniem ziaren dobra, miłości i nadziei. Homilista wskazywał również na potrzebę modlitwy i współpracy z Bożymi natchnieniami oraz na czyhające trudności, przeszkody i pokusy (które mogą spowodować, że konsekrowani zamiast naśladować Symeona i Annę staną się osobami rozgoryczonymi, mającymi ocet w sercu). Natomiast przywołanie innej okrągłej rocznicy wpisującej się w obchody jubileuszowe: 1700-lecia pierwszego soboru powszechnego – Soboru Nicejskiego, który, zwalczając herezję ariańską i kreśląc kościelną doktrynę, walczył o jedność wspólnoty Kościoła, stanowiło zachętę do stawania się apostołami pokoju i jedności (których zalążkiem może stać się ustanowienie jednej daty Wielkanocy we wszystkich wspólnotach kościelnych, co było tematem obrad soboru w Nicei i o czym wspomniał Ojciec Święty w Bulli ogłaszającej Jubileusz oraz podczas nieszporów kończących ostatnią oktawę modlitw o jedność chrześcijan). A całą refleksję zakończył słowami modlitwy z ostatniej encykliki papieża Franciszka Dilexit nos:

„Mój Boże, wierzę mocno, że opiekujesz się wszystkimi, którzy pokładają w Tobie nadzieję. Nie potrzebują niczego, kiedy polegają na Tobie we wszystkim. Choćby niektórzy oczekiwali szczęścia od swoich bogactw lub talentów; choćby inni polegali na niewinności swojego życia, na surowości swoich pokut, na liczbie swoich jałmużn lub na żarliwości swoich modlitw, […] to jednak, Panie, moja ufność pokładana w Tobie jest moją jedyną ufnością: ta ufność nigdy nikogo nie zwiedzie […]. Dlatego jestem pewien, że będę szczęśliwy na wieki, bo mam mocną nadzieję, że tak będzie, i to od Ciebie, mój Boże, pochodzi cała moja nadzieja” (por. FRANCISZEK, Encyklika «Dilexit nos», 126).

Widzimy zatem, że przeżywany Rok Jubileuszowy i przygotowania do beatyfikacji ks. Streicha stanowią kontekst tegorocznych obchodów. A dla nas – chrystusowców stanowią zachętę, aby zapoznać się i zaprzyjaźnić ze Sługą Bożym ks. Pawłem Kontnym SChr, który przed osiemdziesięciu laty, 1 lutego 1945 r., jak prawdziwie dobry pasterz oddał życie za powierzone swojej pieczy owce, stając w obronie czci niewieściej. Zachowując się jak trzeba, stał się pielgrzymem, świadkiem nadziei, która nie zawodzi (por. Rz 5,5). Przed kilkoma miesiącami, 1 listopada 2024 r., abp Adrian Galbas SAC, ówczesny metropolita katowicki podpisał Edykt w sprawie rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Następnym krokiem winno być powołanie Trybunału procesowego i wyznaczenie terminu pierwszej publicznej sesji w procesie. W oczekiwaniu na te decyzje podejmujemy indywidualną i wspólnotową modlitwę w intencji jego beatyfikacji.

„Na co się poświęcałem, to muszę wykonać”. Co konsekrowanym ma do przekazania przyszły błogosławiony ks. Stanisław Streich? – taki był tytuł piątkowego sympozjum oraz wystąpienia postulatora jego procesu. Włączając w te rozważania i naszego męczennika, i męczenników wszystkich czasów przywołujemy słowa wypowiedziane przez s. Magdalenę Wielgus MChR, Archidiecezjalną Referentkę ds. Żeńskich Instytutów Życia Konsekrowanego, stanowiące wprowadzenie w piątkową refleksję i modlitwę, a jednocześnie ich swoiste résumé. Siostra Magdalena najpierw przypomniała nauczanie ostatniego Soboru:

„Męczeństwo, przez które uczeń upodabnia się do Mistrza przyjmującego z własnej woli śmierć dla zbawienia świata i naśladując Go w przelaniu krwi, uważa Kościół za dar szczególny i najwyższą próbę miłości. A jeśli dane to jest nielicznym, wszyscy jednak winni być gotowi wyznawać Chrystusa wobec ludzi i iść za Nim drogą krzyża wśród prześladowań, których Kościołowi nigdy nie brakuje. […] A skoro trzeba, aby uczniowie zawsze naśladowali tę miłość i pokorę Chrystusa i dawali jej świadectwo, Matka-Kościół cieszy się, że w łonie jego znajdują się liczni mężczyźni i niewiasty, którzy dokładniej naśladują wyniszczenie Zbawiciela” (KK 42).

I kontynuowała, przywołując jedną z konferencji o. Piotra Rostworowskiego OSB/EC:

„Takie ujęcie musi zastanawiać: oto Sobór oddziela życie zakonne od różnych innych form świętości chrześcijańskiej i łączy je z męczeństwem. Sobór mówi, że ku wielkiej radości Matki Kościoła wyniszczenie Chrystusa jest wyraźniej ukazane dzięki tym, którzy żyją według rad ewangelicznych. A więc szczególnym charyzmatem życia zakonnego w Kościele jest stać na straży tego wyniszczenia Chrystusa, uobecniać je i przypominać. Nie możemy nigdy o tym zapomnieć, że zakony narodziły się z ogromnego zrywu wyrzeczenia”.

fotografie z Mszy Świętej w katedrze: dk. Piotr Gutsche SChr
i całość jego relacji fotograficznej, również na Facebookowym profilu naszego seminarium można znaleźć krótki filmik i zdjęcia z celebracji Eucharystii w poznańskiej katedrze.

*    *    *

Antycypowane obchody odbyły się również w archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, w której dosyć licznie posługują bracia i księża chrystusowcy i w której zapisaliśmy piękną kartę historii, bo warto już w początkach tego 2025 roku dodać, że nasi Współbracia to pokaźna grupa pośród duszpasterzy-pionierów na Pomorzu Zachodnim, którzy 80 lat temu, po zakończeniu II wojny światowej, podejmowali pracę duszpasterską wśród przybywających tu z innych części Polski (zwłaszcza dawnych kresów II Rzeczypospolitej) osadników.

Podobnie rzecz się miała w diecezji opolskiej, diecezji, w której niedawno podjęliśmy posługę. Natomiast w wieczór soboty 1 lutego spotkały się osoby konsekrowane posługujące w archidiecezji wrocławskiej. W diecezji bydgoskiej, archidiecezji gdańskiej i warszawskiej wspólna modlitwa w intencji konsekrowanych i z konsekrowanymi odbyła się po południu w ipsa die święta Ofiarowania Pańskiego.

Tradycją Archidiecezji Chicago jest wspólne spotkanie osób konsekrowanych posługujących wśród tamtejszej Polonii i wywodzących się z polonijnych rodzin.

Przy okazji obchodów Dnia Życia Konsekrowanego portal polskifr (a za nim serwis internetowy KWPZM) przygotował krótki materiał dotyczący wspólnot zakonnych, których początki związane są z Polską lub/i Polakami. Na pierwszy plan wysunęły się wspólnoty powołane do pracy wśród Polonii świata: nasza – Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej oraz żeńska – Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. Słowa pozdrowień i życzeń do osób konsekrowanych posługujących wśród Polonii świata przesłał bp Piotr Turzyński, Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej, natomiast bp Jacek Kiciński CMF, Przewodniczący Komisji KEP ds. Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego z tej okazji wystosował list.

 


ponad 2 tygodnie temu, 2025-02-01 230 2410 Drukuj

Towarzystwo Chrystusowe

ul. Panny Marii 4, 61-108 Poznań, tel. +48 61 64 72 100

2014 - 2025 © Wszelkie Prawa Zastrzeżone

projektowanie, design, stron www, design,branding, projektowanie logo, aplikacje mobilne