Salezjanie posługujący w parafii pw. św. Jana Bosko w Szczecinie zaprosili do wspólnej modlitwy w intencji beatyfikacji Prymasa Polski międzywojennej. Odbyła się ona w sobotnie przedpołudnie 21 października 2023 r. i połączona była z formacyjnym spotkaniem Zelatorów i Opiekunów Żywego Różańca w archidiecezji (proboszcz parafii, ks. Mariusz Wencławek SDB, kończył posługę archidiecezjalnego Moderatora Żywego Różańca) oraz skupieniami salezjanów i chrystusowców posługujących na Pomorzu Zachodnim.

Rozpoczęło się ono Mszą Świętą pod przewodnictwem abpa Andrzeja Dzięgi, metropolity szczecińsko-kamieńskiego, podczas której okolicznościowe kazanie wygłosił bp Henryk Wejman, biskup pomocniczy archidiecezji (tyt. Sinitis). Nakreślił w nim wkład Prymasa Hlonda w budowanie struktur duszpasterskich nad Odrą i Bałtykiem, który czynił to nie tylko słowami, decyzjami, ale również odwiedzając osobiście, mimo szykan ze stron ówczesnych władz państwowych, te ziemie w październiku 1947 r. Wielki Prymas przypominał wówczas, by trzymać się wiary ojców i by żyć po polsku. Swoje rozważanie homilista przeplatał fragmentami z przemówień i homilii Hlonda i podkreślał maryjność wielu faktów związanych z tworzeniem struktur duszpasterskich w powojennej rzeczywistości Pomorza Zachodniego (w uroczystość Wniebowzięcia NMP wystawiony został dekret mianujący pierwszego administratora apostolskiego w Gorzowie Wielkopolskim, który urząd objął w pierwszą sobotę poświęconą czci Niepokalanego Serca Maryi). Swoje rozważanie zakończył takimi słowami naszego Założyciela, wskazującymi na niesamowitą jego głębię, przenikliwość i umiejętność odczytywania znaków czasu: Przez trud, boleść, upokorzenie, krew i świętość Kościoła, idziemy ku jednemu z największych tryumfów Chrystusa. W Polsce tryumf Bożej sprawy opromieniony będzie takim blaskiem, że na nią zwrócą się z podziwem oczy bliskich i dalekich narodów (z przemówienia kard. A. Hlonda wygłoszonego podczas ingresu do prokatedry warszawskiej, 30 maja 1946 r.). Dlatego tym goręcej wołać trzeba o cud za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego i jego beatyfikację, zwłaszcza na tych ziemiach, które tak wiele mu zawdzięczają (co właśnie podkreślono już na początku liturgii).

W słowie przed rozesłaniem ks. dr Jarosław Wąsowicz SDB powrócił do tej symboliki maryjnej i dalekowzroczności Kardynała: przywołał jego ostatnie prorocze słowa, które wypełniły się przez pasterską posługę bł. Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia i pontyfikat św. Jana Pawła II (rozpoczynający się w 30. rocznicę śmierci kard. A. Hlonda), że nie należy rozpaczać! Nie należy absolutnie rozpaczać! Lecz zwycięstwo, jeżeli będzie, będzie zwycięstwem Najświętszej Maryi Panny. W tej walce, która toczy się między zastępami szatańskimi a Chrystusem, pewien z tych, którzy wierzyli, że są powołani, zostaje odwołany na wysokości i pozostanie tak jak sam Bóg rozporządzi (ze słów kard. A. Hlonda wypowiedzianych 21 października 1948 r.).

Po Mszy wszyscy odmówili tajemnice radosne różańca świętego wobec wystawionego Najświętszego Sakramentu, w czasie którego przywoływano bogatą spuściznę myśli i słów Czcigodnego Sługi Bożego. Po części modlitewnej w kościele miała miejsce cześć sympozjalno-dyskusyjno-panelowa w Auli Salesianum, gdzie była możliwość wsłuchania się w dwa przedłożenia związane z realizacją duchowego testamentu kard. Augusta Hlonda: ks. Jarosław Wąsowicz SDB przybliżył temat W duchowej szkole Księdza Prymasa Augusta Hlonda: Arcybiskup Metropolita Antoni Baraniak SDB, natomiast p. Jan Łopuszański – Prymas Tysiąclecia duchowym spadkobiercą poprzedników.