Msza Święta z udzieleniem sakramentu święceń to wielkie święto całego zgromadzenia, która zgromadziło wielu Współbraci z kraju i zagranicy na czele z ks. Krzysztofem Olejnikiem SChr, przełożonym generalnym (a wśród nich również przełożonych wszystkich prowincji zagranicznych zgromadzenia). To wielkie wydarzenie w życiu młodych chrystusowców, którzy przyjęli ten sakrament: w 2024 roku było ich siedmiu (trzech diakonów zostało wyświęconych na kapłanów, a czterech kleryków – na diakonów). Przez cały tydzień poprzedzający dzień święceń przygotowywali się przez rekolekcje, które przeżywali w domu nowicjackim (tam, gdzie kilka lat temu rozpoczynali drogę realizacji zakonnego i kapłańskiego powołania Towarzystwie Chrystusowym dla Polonii Zagranicznej) pod kierunkiem ks. Tadeusza Winnickiego SChr, przełożonego generalnego zgromadzenia w latach 1995-2007. W dniu święceń, w tej ważnej chwili towarzyszyli im ich najbliżsi: rodzice, rodzeństwo, rodzina, przyjaciele i znajomi. Nie wszystkim jednak było dane być w tym dniu w Poznaniu: mogli oni uczestniczyć on-line w uroczystości święceń. Zjednoczeni w modlitwie wypraszali dla święconych obfitość Bożej łaski i błogosławieństwa w wiernym i gorliwym wypełnianiu zobowiązań wynikających z przyjętych święceń. Ośmielamy się więc zaprosić wszystkich do tego modlitewnego towarzyszenia naszym neoprezbiterom – Alexandrowi, Bohdanowi i Mateuszowi oraz nowo wyświęconym diakonom – Kamilowi, Krystianowi, Patrykowi i Piotrowi…

Na grobach Apostołów modliłem się o ducha apostolskiego dla członków Towarzystwa Chrystusowego, o pełne i wyłączne oddanie się zadaniom jego, o taki żar gorliwości, iżby spalił wszystko to, co samolubne w jakiemkolwiek znaczeniu, a miłością Bożą bez granic uszlachetnił i spotęgował wszystko to, co jest pierwiastkiem szlachetnym i z łaski Bożej porywem ku doskonałości i ofierze z siebie – te przypomniane na początku liturgii przez rektora ks. Jana Hadalskiego SChr słowa z listu Założyciela, kard. Augusta Hlonda SDB, do Współzałożyciela, ojca Ignacego Posadzego SChr, z listopada 1934 r. (zob. Acta Hlondiana, t. IV, cz. I, s. 166) stają się zachętą do tej wytrwałej modlitwy, aby nowo wyświęceni diakoni i prezbiterzy gorliwie zadania wynikające z przyjętych święceń.

O tych zadaniach, o posłudze kapłana i diakona we współczesnym świecie mówił w okolicznościowej homilii Ksiądz Arcybiskup. Homilista, wychodząc od biblijnych źródeł przez kształtowanie się posługiwania kapłanów i diakonów przez historię Kościoła, zachęcał, aby poważnie oraz z pokorą, prostolinijnością dziecka podchodzić do podejmowanych obowiązków. Przypomniał, że kapłaństwo to nie fach, który można rzucić zamienić na inny; to nie kilkuletni kontrakt tylko zobowiązanie na całe życie, wymagające nieustannego dawania świadectwa i dobrego przykładu, który będzie pociągać i wyda błogosławione owoce. Albowiem ufamy, co zaznaczył pasterz Kościoła poznańskiego, że jak Założyciel i Współzałożyciel włączają się w radość Towarzystwa i całego Kościoła z nowych diakonów i kapłanów chrystusowców, tak będą wspierać i czuwać ich posługiwanie dla dobra całej wspólnoty i zbawienia polskich emigrantów.

Echa uroczystości święceń w naszej wspólnocie zakonnej można znaleźć w medialnych depeszach…

fot. Danuta Witkowska (Hlondianum) ©