W prastarej katedrze poznańskiej święceń udzielił pasterz archidiecezji abp Zbigniew Zieliński. I można by zakończyć relację z tego wydarzenia…, ale dzień święceń jest wielkim świętem całej wspólnoty zakonnej i gromadzi liczną rzeszę Współbraci z kraju i zagranicy. W tym dniu nasz poznański dom, a wcześniej katedra zapełnia się wieloma gośćmi. Albowiem na uroczystość święceń przybywają najbliżsi nowo wyświęconych kapłanów i diakonów – ich rodzice, rodzeństwo, rodziny, przyjaciele i znajomi. W intencji święconych modlą się obecni kapłani diecezjalni i zakonni, bracia i siostry zakonne, wierni parafii pochodzenia i praktyk duszpasterskich (z pokaźnym zastępem Liturgicznej Służby Ołtarza). A wielu też łączyło się duchowo dzięki transmisji on-line (realizowanej profesjonalnie bądź z kamery stałej w katedrze).

Właściwy obrzęd święceń rozpoczął się po Ewangelii, kiedy Księdzu Arcybiskupowi zostali przedstawieni kandydaci do święceń, a ks. Jan Hadalski SChr, rektor seminarium, który na początku liturgii wszystkich powitał, zaświadczył o ich przygotowaniu. Natomiast po homilii kandydaci wyrazili pragnienie przyjęcia święceń i złożyli przyrzeczenia, a po uroczystym odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych nasi Współbracia przez apostolski gest nałożenia rąk Księdza Arcybiskupa i wypowiedzeniu przez niego modlitwy święceń zostali wyświęceni na prezbiterów i diakonów Kościoła. Dopełnieniem obrzędów było przekazanie księgi Ewangelii nowo wyświęconym diakonom oraz namaszczenie rąk i przekazanie darów ofiarnych nowo wyświęconym prezbiterom. Oczywiście nowo wyświęceni zostali odpowiednio ubrani: neoprezbiterzy otrzymali ornaty, a neodiakoni – dalmatyki.

W okolicznościowej homilii zostało wszystkim uczestnikom liturgii przypomniane, czym są kolejne stopnie święceń – diakonat i prezbiterat. Nie zabrakło osobistego świadectwa homilisty, tj. odniesienia się do słów jego mamy (które powtórzył w czasie jednej ceremonii święceń podczas swojego pontyfikatu papież Franciszek), że najpierw trzeba być dobrym człowiekiem, by być dobrym księdzem. Słowa brzmią jak życzenia i jak misja do wypełnienia, które na koniec rozważania abp Zieliński uzupełnił parafrazą zdania, które niegdyś wypowiedział św. Jan Paweł II, że trzeba i warto nieustannie odkrywać dar kapłaństwa, robić to, co należy oraz przyczyniać się do rozpalania świata i stawać się apostołem tego pokoju, który daje Zmartwychwstały Chrystus.

Otaczamy zatem modlitwą tych, którzy podejmują posługę diakonatu i kapłaństwa: prosimy o dar wierności i gorliwości w służbie Bogu i Kościołowi w głoszeniu słowa i szafowaniu świętymi sakramentami, aby rzeczywiście szli i owoc przynosili (por. J 15,16b), aby szli, rozbudzali wiarę ojców wśród polskich wychodźców i przyprowadzali ich do Chrystusa, który jest źródłem wszelkiego dobra, szczęścia i życia (por. Codzienna modlitwa chrystusowców w intencji Polonii), aby byli, jak przed 80 laty prosił Kardynał Założyciel pionierów duszpasterstwa na tzw. Ziemiach Odzyskanych, doradcami, opiekunami, ojcami pełnymi dobroci i życzliwości, podążającymi do tych, do których są posłani, z otwartym sercem, z ufnością, wiarą i wielką dobrocią (por. Przemówienie kard. A. Hlonda na zakończenie pierwszych powojennych rekolekcji chrystusowców).

fot. D. Witkowska, © wydawnictwo Hlondianum

Więcej zdjęć...

*    *    *

O naszych święceniach tradycyjnie już piszą w katolickich mediach, jak ekai.pl bądź kanał Facebook archidiecezji poznańskiej.