+ śp. ks. mgr Jan Otłowski

Po długoletniej pracy duszpasterskiej i polonijnej, Pan Życia i Śmierci powołał do Siebie kolejnego chrystusowca pamiętającego jeszcze czasy potulickie, a zarazem pioniera polonijnej pracy w Kanadzie i USA na niwie prowincji północno-amerykańskiej.
Ks. Jan Otłowski urodził się 15 maja 1918 r. w miejscowości Chojnowo k. Przasnysza w woj. warszawskim. Syn Mateusza i Anny z domu Siwanowicz. Ochrzczony został w maju w rodzinnej parafii Czernice Borowe, diecezja płocka. Sakrament bierzmowania przyjął prawdopodobnie w 1928 r. w kościele oo. Pasjonistów w Przasnyszu. Po ukończeniu szkoły podstawowej, dalszą naukę kontynuował w Gimnazjum im St. Kostki w Płocku, którą ukończył egzaminem maturalnym. Do Towarzystwa Chrystusowego wstąpił 14 sierpnia 1936 r. i 29 września tegoż roku rozpoczął kanoniczny nowicjat w Potulicach, który ukończył pierwszą profesją zakonną, złożoną w Potulicach 29 września 1937 r. Po nowicjacie rozpoczął dwuletnie studia filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Po ich ukończeniu egzaminem tzw. philosophicum, miał kontynuować studia teologiczne w wyższym seminarium poznańskim, które niestety przerwał wybuch II wojny światowej. Studia teologiczne, podobnie jak i inni chrystusowcy kontynuował w Krakowie. Po trzech latach profesji czasowej, 28 września 1940 r. napisał pismo do przełożonego naczelnego Towarzystwa Chrystusowego, ks. Ignacego Posadzego z prośbą o dopuszczenie do profesji dozgonnej. Profesję tę złożył w Krakowie u oo. Kapucynów 29 września 1940 r. Studia teologiczne ukończył w Krakowie, gdzie u Księży Salezjanów na Dębnikach złożył w 1943 r. egzamin z teologii tzw. rigorosum. W tym samym roku przyjął z rąk biskupa Stanisława Rosponda święcenia subdiakonatu, a z rąk biskupa Michała Godlewskiego święcenia diakonatu. 23 maja 1943 r. z rąk biskupa M. Godlewskiego przyjął święcenia kapłańskie.
Po święceniach kapłańskich podjął pracę duszpasterską jako rezydent pomocnik w parafii Bolesław w diecezji tarnowskiej. Po kilku miesiącach pracy duszpasterskiej powrócił do Krakowa, gdzie podjął pracę duszpasterską na Prądniku w obozie przejściowym dla wywożonych na roboty przymusowe do Niemiec. Pracował tam aż do zlikwidowania obozu w lipcu 1944 r. Następnie został kapelanem w szpitalu gruźliczym na Prądniku w Krakowie, pracując tam do 1946 r. Zaraz po wyzwoleniu podjął w Krakowie studia na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskując w 1946 r. stopień magistra teologii. W 1946 r. został odwołany przez przełożonych z Krakowa i został mianowany kapelanem sióstr w Kiekrzu k. Poznania. Po roku pracy, a następnie otrzymaniu dyspensy od Założyciela kard. Augusta Hlonda, prymasa Polski z racji brakujących lat do objęcia urzędu, został mianowany w 1948 r. magistrem nowicjatu braci zakonnych w Morasku k. Poznania. Od 1950 r. podjął wykłady z zakresu teologii w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego, wykłady prowadził do 8 września 1953 r. Wtedy to otrzymał dekret przełożonego mianujący go ojcem duchownym w domu studiów Towarzystwa w Ziębicach. Po roku pracy na własną prośbę został zwolniony z obowiązków ojca duchownego, ale jednocześnie 30 października 1954 r. został mianowany spowiednikiem mieszkańców domu ziębickiego z dalszym prowadzeniem wykładów z teologii ascetycznej oraz zleceniem wygłaszania dwa razy w miesiącu konferencji ascetycznych dla kleryków i braci zakonnych. W 1955 r. zakończył się okres pracy ks. Jana w domu ziębickim i został odwołany do domu poznańskiego z przeznaczeniem skierowania do duszpasterstwa na Pomorzu zachodnim.
W listopadzie 1955 r. został skierowany do pracy duszpasterskiej, jako wikariusz do Stargardu Szczecińskiego, jednak władze państwowe nie wyraziły zgody na tę nominację. Bez tej nominacji pomagał wtedy w kilku parafiach prowadzonych przez Towarzystwo Chrystusowe. Dopiero 9 marca 1957 r. otrzymał nominacje na wikariusza współpracownika „kościoła parafialnego św. Jana Chrzciciela w Szczecinie z siedzibą przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego..”. Od 1957 r. otworzyła się możliwość wyjazdu chrystusowców do pracy polonijnej i zakończył się kolejny epizod z życia Jana na Pomorzu Zachodnim.
Ks. Jan po otrzymaniu paszportu oraz wizy, jako pierwszy chrystusowiec wyjechał Z Poznania już we wrześniu 1957 r., następnie statkiem dopłynął do Nowego Jorku, skąd udał się do Kanady. Tam 8 grudnia 1957 r. objął obowiązki proboszcza polskiej wspólnoty parafialnej w Calgary, osieroconej wtedy śmiercią ks. prałata Władysława Słapy. Znamienny jest fakt, iż w grudniu 1957 został proboszczem w Calgary, a dopiero 25 stycznia 1958 r. otrzymał pismo zwalniające z obowiązków wikariusza parafii św. Jana Chrzciciela z rezydencją przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego w Szczecinie i pracy na terenie Ordynariatu Gorzowskiego oraz podziękowanie za dotychczasową pracę. W Calgary włączył się w gorliwą pracę duszpasterską. Jego to staraniem oraz polskiej wspólnoty wybudowany tam polski kościół pod wezwaniem matki Boskiej Królowej Pokoju. W czasie wizytacji przez przełożonego generalnego ks. Ignacego Posadzego otrzymał ustną nominacją na Superiora Regionalnego chrystusowców w Kanadzie z jednoczesnym zwolnieniem z obowiązków proboszcza oraz przełożonego domu Towarzystwa w Calgary. Nominacja i zwolnienie zostało po powrocie przełożonego do kraju potwierdzone pismem z 30 maja 1963 r. Po zakończeniu urzędu w 1967 r. został ponownie mianowany przełożonym domowym w Calgary. Od 1968 do 1978 r. został przeniesiony do USA, gdzie pełnił obowiązki kapelana Sióstr Zmartwychwstanek w Castleton-on-Hudson. Następnie przez pięć lat był kapelanem Sióstr Felicjanek w Enfield, Connecticut. Po zakończeniu duszpasterstwa sióstr zakonnych powrócił do duszpasterstwa parafialnego i został na trzy lata asystentem w parafii Matki Boskiej Szkaplerznej w Wyandotte, Michigan.
W 1986 r. powrócił do Kanady do miasta Calgary w którym rozpoczynał działalność duszpasterską i rezydował w parafii Holy Name. Od września 1994 r. został przeniesiony do klasztoru Sióstr Najświętszego Imienia Jezus w Smoky Lake, Alberta, była to ostatnia placówka jego życia. W maju 2003 r. w Calgary uroczyście obchodził 60 – ta rocznicę kapłaństwa, było to zarazem podsumowanie jego długiego, oddanego Bogu i Rodakom, kapłańskiego i zakonnego życia. Przełożony generalny ks. Tadeusz Winnicki w specjalnym liście skierowanym do jubilata napisał m.in. „..dziękując Bogu za udzielony Księdzu dar udziału w Chrystusowym Kapłaństwie, równocześnie wyrażam uczucia mojej gorącej wdzięczności za dotychczasową gorliwą pracę w Winnicy Pańskiej...”. Przebywając u sióstr w Smoky Lake ks. Jan opracował i wydał w 2000 r. w Londynie książkę pt. „Prawo miłości w świetle rozumu, objawienia i religii”, zawierająca jego przemyślenia i wnioski z kapłańskiego życia oraz pracy duszpasterskiej. Jako motto do pracy wziął dwa cytaty biblijne: „Ponieważ odrzuciłeś wiedzę, odrzucę cię i więcej w kapłaństwie nie będziesz mi służył, zapomniałeś prawa Boga swojego, zapomnę o synach twoich i ja”(Oz.4,6); „On nauczy was wszelkiej prawdy”(J.16,13), a we wstępie napisał, że: „..praca jest próba zastosowania czystego rozumu do problemów miłości..”. Zmarł 2 czerwca 2005 r. w szpitalu w Smoky Lake, Alberta. Przeżył 87 lat, w tym 68 lat w życiu zakonnym i 62 lata w życiu kapłańskim.
Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się mszą świętą pogrzebową odprawioną 3 czerwca w Smoku Lake. Następnie ciało zmarłego zostało przewiezione do Calgary, gdzie 5 czerwca w niedzielę odprawiono wieczorne nabożeństwo pogrzebowe w kościele Matki Boskiej Królowej Pokoju. Następnego dnia, 6 czerwca 2005 r. o godz. 10.30 w tym samym kościele została odprawiona msza święta pogrzebowa oraz nabożeństwo pożegnalne. Ciało zmarłego ks. Jana Otłowskiego spoczęło na cmentarzu w Calgary.

Ks. Bernard Kołodziej TChr